De bijnaam van Baarn luidde ‘het groene graf van ‘t Gooi’. Op zich niet zo gek, de gemiddelde leeftijd gaf daar ook alle aanleiding toe.

Dan zou je kunnen denken dat er niet zoveel gebeurt in dat dorp waar – naar het schijnt – de toenmalige Koningin Juliana gewoon de Laanstraat in ging om te winkelen. Noem dat maar niets! Het is maar dat u het weet.

Maar vorige week gebeurde er toch iets anders wat ik u niet wil onthouden. Op het kruispunt, naast het kantoor op de Tromplaan, stopten auto’s en fietsers. Enige nieuwsgierigheid is mij niet vreemd. Dus even buurten.

En daar zat ze. Omringd door een paar grote mannen: mijn dubbeltjes-zoekster! Wie? Mijn dubbeltjes-zoekster!! Een vrouw op leeftijd die, altijd als ik haar zag, met haar neus zowat de straat afsnuffelde. Dat klinkt disrespectvol, maar als u weet hoe onlenig ik ben, dan gooit u die gedachte hopelijk weg.

Wat was het geval? Mevrouw, altijd met een rugzak en trolley op pad, was gevallen. Even licht in het hoofd, de stoeprand niet gezien (hoe krijg je dat voor elkaar als je er zo dicht op zit?) en ze lag. Niet voor lang, de grote mannen waren direct gestopt met fietsen en autorijden, en hadden haar op het muurtje geholpen.

“Het gaat wel weer”.

Toch maar even mee naar binnen?

“Hier zat vroeger de tandarts. Ben er nooit naar binnen geweest. Leuk dat ik het nu van binnen kan zien.”

86 jaar, 2 nieuwe knieën, 2 nieuwe heupen en een korset om het lijf bij elkaar te houden. Die rugzak was handig als tegengewicht, zodat ze niet helemaal dubbelgevouwen zou zijn. Haar humor (‘Ik kom uit Amsterdam’) en vitaliteit straalden energie uit.

‘Dat vallen komt misschien omdat ik gisteren een feestje had en het werd wat laat. En vanochtend weer vroeg op.’

Een prachtig gesprek tijdens de koffie volgde.

‘Wilt u me naar huis brengen?’

Bij het uitstappen voor haar huis haalde ze uit de trolley een kaars (een kaars? Wie heeft er blijkbaar standaard een kaars mee bij het wandelen?).
‘Bedankt’.

Of je erin gelooft of niet, ik weet het nu zeker: Engelen bestaan.

Ik wens u mooie kerstdagen.

Hartelijke groet,

Guus Lakeman