Afgelopen dagen bekroop me het gevoel dat we ons onderwijs onder de loep moeten nemen. En dan met name het onderdeel Geschiedenis.

Ik had op de middelbare school een geschiedenisleraar bij wie iedereen aan zijn lippen hing. Hij bracht de Griekse Mythen en Sagen op zo’n manier dat je ‘in die wereld’ stond. Hij gaf geen les, hij bracht passie en emotie. De basis van mijn liefde voor metaforische vertaalslagen is daar gelegd.

Deze leraar schrééf voor mij geschiedenis.

En waarom dan meer aandacht voor het onderdeel Geschiedenis in het onderwijs?

Omdat de problemen in Haren gewoonweg voorkomen hadden kunnen worden. Als we de lessen uit het verleden geleerd hadden…

Kijk, de geschiedenis van het Paard van Troje leert, dat je ‘de vijand’ niet binnen moet laten. Heb je ook geen last van ze.

Wat er in Haren blijkbaar gedacht is, is dat we 1) de vijand wel binnen moeten laten en 2) de bewegwijzering weg moeten halen. (Dan weet ‘de vijand’ niet waar ze heen moet…).

En nu stellen we een onderzoekscommissie in onder leiding van iemand die volgens velen al lang de weg kwijt is. Tja, is hij wel een tijdje van de straat.

Als iemand praat over het verleden, wordt al snel meewarig naar de verteller gekeken. Immers, het heden daar gaat het om! De inzichten van nu, alleen die zijn goed! Hmmm…

Mijn credo: een mooi heden dóór het verleden.

Ik wens u een maand waarin u geschiedenis schrijft.

Hartelijke groet,
Guus Lakeman