Een poes? Jij en een poes?”. Een ieder die mij wat beter kent, weet dat ik gek op honden ben. Daar kun je mee lopen, stoeien en nog eens ergens mee naar toe gaan. (Loop eens met een poes aan een lijntje ergens naar binnen en je wordt niet voor vol aangezien).

Dit alles klopte in mijn ogen. Totdat Goof in mijn leven verscheen. Een wat oranje gekleurde poes op leeftijd. Het was een soort liefde op het eerste gezicht. Kwam het door zijn ene oog? Kwam het door zijn huis? Waardoor dan ook, Goof werd -en is- mijn held. Op poezengebied dan wel te verstaan. Want honden blijven favoriet.

Is het leefgebied van Goof al beperkt, ik schat zo’n 400 m², zijn huis is werkelijk 1 poes groot. Wel met een heuse nummeraanduiding: 8b. Een huis met alles erop en eraan. Tot en met de binnenverlichting. Nu u dit weet, kunt u zich wellicht voorstellen dat Goof het ook niet verderop zoekt: hij heeft alles bij de poot. Waarom dan verder zoeken?

Loop je richting zijn huis, dan kijkt Goof je aan met een schuin en inschattend oog. Als een soort ‘baas van de buurt’. Geen geluid, geen beweging, tot je vlak bij hem bent; dan ontspant Goof. En hoor je een spinnend geluid. Volkomen tevreden met wat hij zoal meemaakt. Soms 1 passant per uur, soms 1 per dag. Goof neemt het leven, zoals het leven naar hem komt.

Goof: zo’n leuke poes, dat het zomaar een hond zou kunnen zijn.

Hartelijke groet,
Guus Lakeman