“We gaan trouwen!”

Terwijl ze deze woorden sprak leek het alsof ze één brok energie was. Alsof ze zweefde. Alsof ze de klokken al kon horen luiden. En toen ze vertelde hoe hij haar enkele dagen daarvoor ten huwelijk had gevraagd, kon je het zo voor je zien. Ze sleepte je zo mee in haar verhaal. Zo beeldend. Een lach van oor tot oor completeerde het geheel.

Nu ken ik haar als iemand die van aanpakken weet; en zich niet zomaar het kaas van welk brood dan ook laat eten. Met andere woorden: zij staat haar mannetje. En altijd met respect.
Haar ‘huwelijksaanzoekverhaal’ is als de spreekwoordelijke kers op de taart. Voor haar loop je gewoon die extra mile.

“We gaan sluiten!”

“Het is 10 voor zes en om zes uur sluit de winkel.” Met een blik van ‘wat komen jullie hier nog doen op dit tijdstip’ keek ze de binnenkomers aan. Twee potentiele klanten keken verbaasd terug. “En ik ben al vanaf negen uur bezig.” Kijk, dat is nog eens een ontvangst. De vraag brandde de bezoekers op de lippen: “Waarom werk je in hemelsnaam in een winkel met zo’n instelling?” Het kwam niet tot een gesprek en niet tot enige aankoop. Deze winkel werd uit het balboekje geschrapt.

‘Wat je geeft, krijg je terug’