Is het een vreemde gedachte dat ‘de buitenwereld’ vaak je agenda bepaalt?

We ‘moeten’ van alles en nog wat: direct kijken naar en reageren op welke mail/sms/app dan ook, elk moment op Facebook vermelden wat we doen, zakelijke onderwerpen op LinkedIn plaatsen. En aanwezig zijn bij besprekingen waarbij alleen je aanwezigheid telt. Naar verjaardagen gaan van je tante die normaliter al niet de gezelligste is. Zo zijn er ongetwijfeld nog wel wat ‘moetjes’ te bedenken.

En als je nu eens de moed hebt om écht je eigen agenda te bepalen? Als je wacht met het lezen van de app/sms/mail? Als je aangeeft dat je rol in die bespreking ook door een ander vervuld kan worden? Als je tegen je tante zegt dat je er dit keer vanaf ziet om langs te komen, geeft die gedachte een goed gevoel? Of slaat de paniek toe?

Afgelopen week heeft team NLMTD de Mont Ventoux beklommen met de fiets. Ieder met zijn/haar eigen gedachten, verhalen en emoties. Zoals één van de beklimmers het zo mooi beschreef:

“Het was mijn eigen keuze om dit te doen. Ik heb er alles aan gedaan om me goed voor te bereiden. Toch zag ik tegen de beklimming op als een berg… Hoe vaak ik onderweg gestopt ben, weet ik niet meer. Wat er tegen me werd gezegd ook niet. Ik was kapot toen ik bijna boven was. Maar toen ik de laatste bocht nam en het hoogste punt had gehaald, viel alles van me af: wat een ervaring. Nooit gedacht dat het zoveel met me zou doen.”

De moed van keuzes maken; het zou maar zo iets moois kunnen brengen.