Een buitenstaander zag in hem een succesvolle zakenman. Strak in het Italiaanse pak, dito schoenen, een horloge met een gelimiteerde oplage, een auto met alles erop en eraan.

Op borrels altijd nadrukkelijk aanwezig. De vele werkuren per week waren gewoon. Opgeklommen in het bedrijf van medewerker naar directielid. Waar hij bekend stond als hardliner (‘Ik bepaal’ was een veel gehoorde opmerking uit zijn mond).
Kortom, zo op het oog mocht hij er wezen.

Wat buitenstaanders echter niet zagen, was zijn strijd met zijn lichaam. Zomaar uit bed springen lukte al jaren niet meer. Aanvankelijk schreef hij dat toe aan zijn drukke baan en zijn leeftijd. Hij was ook geen 20 meer. Tijd nemen om te luisteren naar wat zijn lichaam te zeggen had, was geen optie. Wat pillen erin en doorgaan. Ook hier bepaalde hij.

Totdat hij ineens als verstard stond; licht in zijn hoofd, duizelig, geen voet meer voor de andere kunnen zetten. Hartkloppingen en benauwdheid. De huisarts werd ontboden. En gaf een enkele pil en meerdere adviezen.

Na 2 maanden viel het kwartje en kwam het inzicht: het roer moest en ging om. En nog een maand later zat hij als nooit tevoren in zijn vel.

Groots en te veel meeslepend: het is maar wat je wilt.