Een verontruste relatie aan de telefoon: “We hebben hier een stevig probleem. Ik werk momenteel als consultant bij een overheidsinstantie die zelfstandig moet worden. Alles komt op zijn kop te staan. Technisch loopt alles goed.

Maar ik voorzie grote problemen om de mensen mee te krijgen in die verandering. De reorganisatie wordt binnenkort tijdens een personeelsbijeenkomst aangekondigd door de directeur. De afdeling communicatie heeft zijn speech geschreven. Ik heb die gelezen en houd mijn hart vast. Wil jij eens praten met de directeur.”

Mensen in dienst van de overheid die los moeten van die overheid. Alle vastigheden lijken dan te vertrekken. Op papier snel geregeld, tussen de oren ‘different cook’. Mijn relatie vond de speech die zou beginnen met ‘We gaan op reis…’ blijkbaar niet echt een aanrader voor de start van dit ingrijpende proces.

Enige spoed was geboden, dus de volgende dag ‘aan tafel’. Een alleraardigste man tegenover me. Wel nog gereserveerd. Ik zag hem denken: ‘Wat voor vlees heb ik in de kuip?’. En had hij niet die speech al goedgekeurd?! En was hij niet verantwoordelijk voor het hele transitieproces? Dat hij het gesprek met een externe aanging, was een goed teken. Konden we elkaar vinden om samen dit deel van de opdracht tot een goed einde te brengen? Elkaars taal spreken is in deze situaties van groot belang; samen aan de slag. Maar hoe elkaar dan ‘vinden?’.

Visitekaartjes werden uitgewisseld. Ik keek naar zijn kaartje en vervolgens naar hem: ‘Die titel die u heeft, heb ik ook’. De man ontdooide. Hij had met veel enthousiasme naar zijn MBA titel toegewerkt.

“Manager By Accident, is het niet?”

Nadat de stoom uit zijn oren was verdwenen stak hij zijn hand naar mij uit. Inhoud was nu van meer belang dan vorm. De erop volgende samenwerking staat te boek als uiterst succesvol.