De Mont Ventoux (1.912 meter): tick in the box! Na de eerste serieuze klim (2013, Alpe d’Huez, 1.850 meter), onlangs deze reus op de fiets bedwongen. En wel de via makkelijkste (Sault) én de moeilijkste (Bedoin) kant.

We fietsten met een club van enthousiaste amateurs (hoewel sommige zeker niet zouden misstaan in het peloton van een semi-profteam).

Voor mij is die eer van semi-prof echter niet weggelegd; ik trap me van begin tot eind wezenloos, kijk met angst en beven naar de bochten (‘Wat zit daar achter?’) en de remblokjes zijn na bijna elke afdaling aan vervanging toe. Wat doe ik mijzelf aan? Geen idee, maar ik heb er wel ontzettend veel plezier in!

Regelmatig hang ik -met name bij de beklimmingen- als de spreekwoordelijke rode lantaarn achterin. En dan heb ik alle tijd om na te denken. Leidt me ook wat af. Gaan de meters niet sneller van, maar doet de pijn in de benen minder voelen.

Zo bedacht ik bij de voornoemde beklimming eens bij mijzelf: ‘Wat zijn mijn kwaliteiten? Waar ben ik goed in? Wat geeft mij energie?’ en natuurlijk ‘Waar ben ik niet goed in? Wat kost mij energie?’.

Nu zou u kunnen zeggen: “Je  loopt al een tijdje mee, weet je nu nog de antwoorden niet?” Goede vraag! Ervan uitgaande dat een mens nooit te oud is om te leren, ben ik nieuwsgierig naar mijn eigen antwoorden! En als het me te lang duurt voor ik de antwoorden vind, dan stel ik die vragen gewoon aan de mensen om mij heen. Twee weten meer dan één!

De ultieme en misschien wel lastigste ontdekkingsreis: naar binnen!