Januari 1996. Inspectiereis in New York. Het was ijs-en ijskoud. Wel met een strak blauwe lucht. Waarom mijn aandacht er naar toe getrokken werd, is me niet bijgebleven. Wel dat ik ineens voor een man stond met naast zich een mand. Met daarin -jawel- een hond, type vuilnisbakkenras.

Blijkbaar hadden ze bij vertrek van huis, als ze er al een hadden, een afspraak gemaakt. ‘Vandaag allebei een zonnebril op’. Een niet alledaags gezicht, zelfs niet in New York. In de mand een stuk papier waarop te lezen stond: “Put a dollar in the bag and watch my dog”. De nieuwsgierigheid was gewekt, de dollar snel gevonden. De worp ermee richting ‘the bag’ ging feilloos; kwam dat dagenlang knikkeren van vroeger toch mooi van pas.

Ik volgde de landing van de dollar en keek verwachtingsvol naar de hond. Er gebeurde… niets. De kop van de hond bewoog van links naar rechts, de man bewoog simultaan. Het was duidelijk: de man en zijn maatje voelden elkaar zeer goed aan. Verbeeldde ik het me, of zag ik de man en de hond naar elkaar knipogen?

Bij mij schoot door mijn hoofd: “Als ik later zwerver wordt, dan wil ik net zo mooi zwerven als deze twee.” Heb je niets, dan kun je je hand ophouden. Dat is overal in de wereld hetzelfde. Of je kunt het anders doen en je daarmee onderscheiden. Met andere reacties van je omgeving. Een levensles die mij tot op de dag van vandaag is bijgebleven.

Ik wens u -met of zonder hond- een creatieve maand.

Hartelijke groet,
Guus Lakeman

Reageren? guus@nlmtd.nl.