Het zat er al langer aan te komen. Toch was er iedere keer die hoop. Stel je voor dat ík die uitzondering ben… Doety verzorgde al geruime tijd de lunch bij Unlimited. En dat deed zij op een dusdanige manier dat je het wel uit je hoofd liet om enige kritiek op haar ingrediëntenkeuzes te maken. Doety kwam uit Friesland, dan hoef ik u als lezer niets meer uit te leggen. Doety sprak en daarna keek ze je aan met een blik van ‘zo is het’. Daar genoot ze van. Nou kende ik Doety al wat jaren, dus haar gebruiksaanwijzing was mij wel bekend. Altijd een kwinkslag en een grijns. Op haar steeds meer door het leven getekende gezicht.

Babe kwam ook uit Friesland. Een pup zoals een pup uit de film. Een schat van een beest. Een ‘stabij’. Dat hardlopen met een ‘sta bij’ niet gemakkelijk gaat, dat laat zich raden. Babe was namelijk van de details. Dat moet wel, want ze kon zo maar 10 minuten ergens naar kijken. Alsof dát waar ze naar keek,  het enige was waar het op dat moment om ging. Alsof ze van elk van die details genoot. En luisteren? Babe kwam uit Friesland, dan hoef ik u als lezer niets meer uit te leggen.

Doety heeft jaren gestreden tegen kanker. Tientallen keren naar de specialisten. Tussen hoop en vrees levend. Wel met een fantastisch optimisme. De laatste weken sloopte de ziekte haar stem waardoor ze opgesloten raakte in zichzelf. Een triest gezicht. Doety had bepaald dat woensdag 19 december de dag zou zijn dat dit lijden over moest zijn. Op kerstavond was de afscheidsplechtigheid. Geheel in Doety’s stijl.

Babe kreeg op donderdagavond 20 december een epileptische aanval. Een half uur later is ze ingeslapen. Ruim 12 jaar ‘maatje’ ineens weg. Ze is op een mooie rustplaats begraven.

Doety en Babe: 2 Friezen één gedachte: geniet!

Hartelijke groet,
Guus Lakeman