Hij komt er weer aan! En dan doel ik op mijn verjaardag. Het schijnt een goede gewoonte te zijn, om bij verjaren even terug te kijken en vooruit te blikken.

Afgelopen jaar had, zoals dat gaat, prachtige hoogtepunten en trieste dieptepunten. Om met die laatste te beginnen: definitief afscheid nemen van mensen kan ik niet aan wennen. Mensen, die een wezenlijk onderdeel van mijn leven zijn geweest, ten grave dragen is in tijd gezien relatief snel gedaan (‘zand erover’), tussen mijn oren gaat dat blijkbaar niet zo makkelijk. Op de vreemdste momenten schiet ineens wat te binnen over die personen. En dan is het gemis zo aanwezig. Weliswaar egoïsme, want ik mis. De anderen zijn er niet meer. Dan maar even egoïstisch.

Die prachtige hoogtepunten daarentegen zijn in de meerderheid. Het ontmoeten van mensen met een verhaal, met een passie, met een drive, of met gewoon niks: ik ervaar het als cadeaus. Soms  met een fraaie strik eromheen, soms onverpakt. De verpakking is één, de inhoud is twee. En wat zijn er bijzondere mensen in de wereld! Met hen aan tafel zitten, glas wijn en mooie kazen erbij… (U herkent hier de Italiaanse taferelen. En hebben Italianen niet een levensstijl waar we graag deel van uitmaken?). En hun verhaal horen. En dat van mijzelf ertegenaan plakken. De tijd vliegt dan voorbij.

We delen wat ons bezighoudt, frustreert en inspireert. En wat ons blij maakt: een wagonlading met van alles wat. Dat we het maar lang met elkaar blijven doen. Wat je noemt Leef-tijd.

Hartelijke groet,

Guus Lakeman

Reageren? Stuur mij een mail: guus@nlmtd.nl.