Was het ook haar keuze geweest om naar Nederland te verhuizen? Ze wist het niet meer. Wat ze wel wist, is dat haar man daar een baan kon krijgen. In de overslag van bijzondere goederen. Het eerste jaar was lastig geweest. Als Schotse in zo’n stad… Dat ze een zoon van 1 jaar meenamen, maakte het sociale leven makkelijker. En ja, Amsterdam is wel internationaal.

Na 5 jaar overleed haar partner vrij plotseling. Het begon met wat kuchen en hoesten. Niets meer aan te doen. Of het aan de stoffen lag die haar man had overgeslagen? Niemand wist het antwoord. Of durfde het niet te geven. De werkgever was wel een hele grote in Amsterdam.

Na het overlijden van haar man had ze alles op alles gezet om haar zoon alle houvast te geven. Ze was moeder en vader tegelijkertijd. Hem opvoeden tot zelfstandigheid, dat was haar doel. Meegaan naar de sportvelden, samen vraagstukken van school oplossen, ze deed het met alle liefde die ze in zich had. Dat zij zichzelf bij dit alles ook financieel tekort deed, was geen enkel punt.

Haar zoon werd echt wat je noemt een beer van een vent.

Dan die zaterdag in november 2013; de bel ging. Daar stond ze voor de deur. “We hebben ook genoeg ruimte voor zijn spullen in de auto.” Aan het woord een jonge vrouw van 20 jaar. Waar haar zoon stapelverliefd op was geworden. En zij op hem. Nu was het zover: ze gingen samenwonen. Ineens kwam die 23 jaar aanloop tot zijn zelfstandigheid tot een climax. Samengebald in een paar minuten inladen van de voor hem dierbare spullen.

“Before you go”, sprak ze, “I want to give you this”. Ze gaf haar zoon een kleine envelop. “It’s for you.” Achter haar woorden klonken opkomende tranen. Het uitzwaaien moest niet te lang duren.

Tegen de avond hadden ze alle spullen op de goede plaats gezet. Op die paar vierkante meters die ze huurden, kon je ook bijna niets verkeerd zetten. Hij voelde in zijn broekzak. De envelop. Bijna vergeten.
Even openmaken zonder vriendin. ‘We hoeven toch nog niet alles te delen?’ Het eerste wat hij zag, was een biljet van € 100. En toen een briefje.

Dear Son,

We spent so many years together. I raised you the best I could. Now it’s up to you.

Go with your flow. You are always in my heart.

Love
Mom

Geloof het of niet: beren kunnen hartverscheurend huilen.

Hartelijke groet,
Guus Lakeman