De ruim 1.000 kilometer erheen ging snel. 3 auto’s die de kop regelmatig afwisselden. Alsof we het welbekende ‘treintje’ koersten. Zaterdagavond aangekomen om de donderdag erna ‘naar boven’ te gaan. De Alpe d’Huez was weer voor een week een Nederlandse enclave. Alpe d’Huzes is voor de Fransen inmiddels een welbekend fenomeen.

De maandagklim. ‘Om in te komen’. Wat heet. Na de euforische gezamenlijke start was het snel eenzaam naar boven trappen. 14 kilometer, 21 bochten, 1.100 hoogtemeters. De andere 5 hadden de vaart erin en gingen voorop. Met zijn zessen ‘Team Jaguar’. Toen ik op enig moment door een andere klimmer werd ingehaald, klonk het plat Amsterdams “Ik zie dat Jaguar ook langzame modellen heeft…”. Een mens maakt wat mee. Eenmaal boven aangekomen een rug als een plank. Had ik daarvoor die oefenkilometers in de afgelopen maanden gemaakt?

De dinsdag: ‘Daar staat een massagetafel!’. Inderdaad. Op een hoek van de straat in het dorp stond zomaar een massagetafel. Met een masseur type ‘stevig’ in een stoel ernaast. Of hij mij kon masseren? Dat trof; het team dat hij begeleidde was op pad. ‘Even kijken of alles recht staat’. Voor iedereen die weet dat in Frankrijk bijna alles scheef is (gemaakt met de Franse Slag J), niet simpel om een vlak stukje weg te vinden. En ja, m’n rug kon rechter. 15 minuten en enkele opkomende tranen later “Zit het voor nu weer even ok.”

Enige vergoeding wilde de man niet aannemen. En dat karakteriseerde die week; één grote saamhorigheid. Alsof we samen gingen voetballen tegen Duitsland, alsof we met elkaar het Europarlement tot zinnige gedachten wilden brengen, alsof we ons ongenoegen over de trajectcontrole op de A2 kenbaar wilden maken, alsof we door onbegrijpelijke opmerkingen van Rutte en Samsom (‘Meer geld uitgeven’) hen voor eens en altijd duidelijk wilden maken dat het roer om moet (bij hen dan, hè)… Kortom, het was rondom de Alpe één groot samen.

De donderdag: de andere 5 waren reeds aan het klimmen. Ik startte later met als, aangepast, doel, 2 beklimmingen. De berg was een grote zee van klimmers, dalers en toeschouwers. Wat een emotie, wat een energie. Mijn eerste klim ging voortvarend: 1 uur 50. Bij het afdalen kwam de welbekende plank weer om de hoek kijken. Beneden aangekomen even uitpuffen, zout in de bidons doen en weer starten. De aanmoedigen waren niet van de lucht. Iedere renner, wandelaar, of hoe dan ook naar boven gaander: het leek wel of de toeschouwers van iedereen hielden. Wat een feest!

En dan boven wachtte het summum: door een haag van mensen die zo gepassioneerd waren dat de laatste meters naar de finish als vanzelf gingen. De tweede klim duurde 2.02 uur. Het was mooi geweest.

Team Jaguar noteerde op donderdag 6 juni 2013: 1 x 6 beklimmingen, 1 x 5, 3 x 4 en 1 x 2. En rondde daarmee een periode van ongegeneerd genieten af. Het einde van een maandenlange aanloop; het begin van prachtige herinneringen. Delend met even-zo-prachtige-mensen. De basis voor nieuwe uitdagingen staat als een huis.

Hartelijke groet,
Guus Lakeman