In welke rij sluit je aan? En als je aan de beurt bent, hoe kijk je dan? En waarheen? Of probeer je met een ontspannen openingszin het ijs te breken?

Wat je ook doet, het wachten is op die klap. BAM! De douanebeambte geeft je paspoort terug en je kunt verder.

Piece of cake. Echter, geen garantie voor de toekomst.
De volgende keer dat je komt, kan de rij, de ambtenaar, jouw aanpak of de stempel anders zijn.

Een overweging: als bij deze grensoverschrijdende gelegenheid de stempel anders kan zijn, kan de stempel die we op anderen drukken dan óók anders zijn? En kan de stempel die op onszelf gedrukt wordt, ook wisselen? En komt het in dat laatste geval dan door ons eigen gedrag of door de zienswijze van de ander?

Genoeg ‘food for thougth’ bij het in enige rij staan.