plekken op deze aardbol bezocht. Daar hoort natuurlijk ook Nederland bij. En al ben ik een steeds meer fervent fietser, zakelijke afspraken gaan per auto. Nu bekruipt mij het gevoel dat je soms beter met de fiets kan gaan dan met de auto. Simpelweg om er sneller te zijn. Dat weet je echter niet van te voren, dus blijft de auto favoriet.

Maar….die files!! Hoeveel uur van mijn leven heb ik wel niet op een snelweg gestaan. Ja, gestaan, want rijden zat er, om welke reden dan ook, niet in. Wachten en nog eens wachten. Weinig snelweg dus. Kortom, ik ben geen file fan. Dat was zo tot onlangs…

Op een zaterdagmorgen aan de rand van het dorp stond alles stil! Geen beweging te zien. Dat is te zeggen, tot het moment dat er -voorafgegaan door twee motoragenten- een aantal giga grote vrachtwagens van de andere kant de hoek om kwam zetten. Compleet met al het geluid dat ze konden produceren. De mensen die net als ik moesten wachten, stapten uit en begonnen te zwaaien. Alsof het Nederlands voetbalteam nu al terug was uit Brazilië met de beker.

Even vroeg ik mij af of iedereen de avond tevoren teveel had gedronken. Een blik in de cabine van een van de vrachtwagens gaf het juiste antwoord; daar zat een kind duidelijk te genieten. Helm op en een lach van oor tot oor. En zo uitbundig terugzwaaien! Het spandoek op de volgende vrachtwagen bracht nog meer licht in mijn duisternis: de lokale Rotary had deze jaarlijkse tocht voor de geestelijk minder validen verzorgd.

De fors gebouwde man voor mij -die ook uit zijn auto was gestapt- zag ik ter plekke smelten. Zijn zakdoek was eerst goed voor zijn ogen, daarna voor het zwaaien. De motoragent die tussen de stoet mee reed, kreeg van iedereen applaus. De vrachtwagenchauffeurs lieten hun claxons vol overgave horen. Wat de kinderen weer honoreerden met hun zo open en onbevangen lach. Na 5 minuten was de stoet de bocht om en kon een ieder weer in beweging komen.

Zo’n file: volgens mij een mooie aanleiding om letterlijk én figuurlijk even stil te staan.

Guus Lakeman