Wij Nederlanders zijn niet van die uitbundige types. Schijnt te maken te hebben met ene Calvijn die ons ruim 400 jaar geleden inprentte hoe we ons moesten gedragen. Blijkbaar is er tussen Calvijn en nu niemand geweest die ons tot een andere houding heeft bewogen. Kortom: Nederlanders moeten / mogen / willen niet uit de ban springen.

Natuurlijk grijpen we wel elke gelegenheid aan om onder dat oude juk vandaan te komen; neem carnaval, waar de meest normale persoon zich ineens muteert tot een trol, prins of boef. Of neem voetbal, waarbij een gewone huisvader op de zondag ineens een waas voor zijn ogen krijgt. Niet gewenst gedrag, maar wel een uitlaatklep. Of neem de politiek: mensen kramen als politicus ineens iets uit waar ze thuis niet mee aan hoeven te komen. Allemaal uitvloeisels. Dus je kunt het hen eigenlijk niet kwalijk nemen…

Toch is er hoop. In ieder geval voor uw schrijver. Ik worstel mij onder het Calvinistische juk vandaan. En met succes. In de aanloop van de beklimming van de Alpe d’Huez op donderdag 7 juni a.s. heb ik veel plezier beleefd aan 1) het fietsen en 2) de mensen die meefietsten. Wat een feest om elkaar zo te inspireren richting een daad waar menigeen zich afvraagt of het wel goed is voor een mens. (Het is sowieso goed voor het ophalen van geld, dat vervolgens gebruikt wordt om kanker te bestrijden).

Net als bijna iedereen, heb ik mensen om mij heen zien lijden, hopen en vrezen (zie columns maart 2010 en januari 2013) en zien doodgaan. Allemaal door de kanker. Maar volgens mij zit er ook een keerzijde aan; zonder dat ik uit ervaring kan spreken, lijkt het mij dat alle mensen die de komende dagen rondom de Alpe d’Huez samen zijn, één zijn. En elkaar op een zeer bijzondere manier steunen. Ik ga – al is het met een dubbel gevoel- ongegeneerd genieten van mensen met één missie: kanker de wereld uit helpen!

Hartelijke groet,
Guus Lakeman