In misschien wel de eerste soap op televisie (in de tijd dat je zusje of broertje nog als je afstandsbediening fungeerde…), was daar ineens ‘Burt’. Een hoofdrolspeler die, als de situatie daarom vroeg, een beweging met zijn vingers maakte en dan de in mijn ogen magische woorden ‘I’m invisible’ uitsprak. En dan deed alsof niemand hem zag of hoorde. Dat bood hem de mogelijkheid van alles en nog wat te doen en te zeggen, zonder enige consequentie. Tenminste, dat dacht hij. Hoe het met hem afliep…

Er is al menig onderzoek gedaan om na te gaan of we mensen kunnen klonen. Stop maar met die onderzoeken! Het lijkt er op dat we dat al lang kunnen! En al lang doen. Kijk om je heen, kijk naar de televisie: daar zitten de Burt’s van deze tijd (in zowel de mannelijke alsook de vrouwelijke varianten): het lijkt wel of ze reageren op de buitenwereld, maar ze gaan gewoon hun eigen gang. Staan boven alles en iedereen. (En de rest van de wereld betaalt hen, vraagt hen voor televisie-interviews, koopt boeken van hun hand, kortom gaat geheel mee in dat Burtiaanse gedrag).

Hoe weet je nu of iemand een ‘echte Burt’ is? Simpele vraag, simpel antwoord: blijf de ‘Waarom’? vraag stellen. Tot vervelens aan toe. Vroeg of laat valt het masker. En als het niet valt, is die man/ vrouw geen echte Burt.

En hoe het met de Burt uit de soap is afgelopen? Geen idee. Mijn ‘afstandsbediening’ zapte, geheel zelfstandig, ineens naar Nederland 2. Ook huize Lakeman had een Burt…

Hartelijke groet,
Guus Lakeman